เมื่อลูกของฉันไม่มีพ่อ...ตอน 7 (อินเลิฟครั้งใหม่)

ณ เวลานั้น

ใจฉันสั่น..เพราะเขามองฉันยิ้มๆ ตลอดเวลา... รู้สึกเขินๆ สัญชาตญาน ทำให้รู้ว่า ผู้ชายคนนี้กำลังสนใจฉันอยู่

วันนั้น เขาให้คนเอารถโรงงานมาจอด เป็นรถกลางเก่ากลางใหม่ แล้วก็ขับรถของชั้นไปซ่อม

ฉันก็ยอมให้เค้าไปซะดื้อๆ แบบนั้นแหละค่ะ

แล้วเราก็นั่งทานข้าวกันต่อ...อีกหลายชั่วโมง ฟังเพลงไปด้วย

ตอนนี้ ภาษาอังกฤษของฉันเริ่มที่จะตอบเค้าได้บ้างเป็นบางคำ... (นึกถึงแล้วตลกมาก)

คืนนั้นผ่านไป...ด้วยความประทับใจเป็นที่สุด..ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่วันนี้ขอฉันได้เก็บเป็นความประทับใจแบบนี้ไปอย่างเนิ่นนานก็แล้วกัน

วันรุ่งขึ้นเค้าก็โทรมาหาฉัน และโทรบ่อยๆ เพียงแค่ถามว่า ตอนนี้เป็นยังไง ทำอะไรอยู่ อาจเป็นว่าเขารู้ว่าฉันพูดอังกฤษยังไม่ได้ ก็เป็นได้ เลยโทรมาเป็นถามประโยคสั้นๆ สองสามคำแล้วก็วาง

แต่โทร เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน...  บางครั้งพ่วงบ่ายๆ เข้ามาด้วย ...

ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันรอโทรศัพท์จากผู้ชายคนนี้ ตลอดเวลา...

และเขาก็ไม่เคยลืม ที่จะโทรหาฉันเช่นกัน.....

ตอนนั้นเขาต้องกลับฝรั่งเศส...... หนึ่งเดือน

นั่นเป็นเวลาที่เศร้ามาก ฉันมองโทรศัพท์อยู่บ่อยๆ  ใจคิดถึงเขาแล้วสิ...

อ้อ...ลืมเล่าว่าในวันที่เขามาเปลี่ยนรถให้ฉันนั้นเขาให้เงินฉันไว้ อีก เจ็ดพัน...  แม้ฉันจะปฏิเสธก็ตาม เพราะฉันได้รับเงินจากเขามาแล้วสามหมื่นนั่นเอง..

.................................................................................

ตอนเที่ยงคืนแล้ว และฉันลืมปิดโทรศัพท์มือถือ 

เขาโทรหาฉัน... บอกว่าคิดถึงฉัน

มันเป็นเพียงประโยคสั้นๆ ง่ายๆ แต่ทำให้หัวใจฉัน ล่องลอยออกไปอย่างไรไม่รู้

เขาถามฉันว่า คิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า..
ฉันอายที่จะตอบออกไปมากๆ  จนเขาถามอยู่สองครั้ง ฉันจึงตอบออกไปว่า

“ค่ะ...ฉันก็คิดถึงคุณเช่นกัน”  แล้วเขาก็บอกว่า ขอบคุณ ขอบคุณมากนะ

ผ่านไปสามสัปดาห์... เขาก็กลับมา ซึ่งเขากลับมาก่อนกำหนด... ที่เคยบอกฉันเอาไว้

เขาบอกว่า...ทนคิดถึงฉันไม่ไหว...อยากกลับมา ซึ่งวันนี้เขาได้เอารถฉันที่ซ่อมเสร็จแล้ว มาคืนฉันด้วย

และให้พนักงานขับรถ มาขับรถของบริษัทกลับไป...

แต่ตัวเองก็ ขับรถของเขามา และบอกว่า เราไปทานข้าวกันที่พัทยาดีมั๊ย...

ฉันตกใจเล็กน้อย...เพราะฉันไม่เคยไปพัทยา... และไม่รู้ว่า ฉันจะเจออะไรตรงนั้น..

หน้าตาฉันคงประหม่า หรือวิตกกระมัง...

“เชื่อผมนะ..ไปแค่ทานข้าว ผมจะเทคแคร์คุณเป็นอย่างดี”

เขาหันไปบอกแม่ฉันว่า “ขออนุญาติพาฉันไปทานข้าว...” อ้าวเขาพูดไทยได้นี่นา

เขาบอกเขาพูดไม่ได้ แต่เขาถามเลขาฯ มาในประโยคนี้

แม่ฉันอนุญาติ และใจฉันก็คิดถึงเขาด้วยแหละ 

จึงได้ตอบตกลง...

ฉันแต่งตัวธรรมดา กางเกงยีนส์ เสื้อยืด อย่างเคย...

และตอนนั้นเป็นเวลา สี่โมงเย็นแล้ว...

เขาพาฉันไปเดินห้างหนึ่ง...ก่อนที่จะไปพัทยา..

เขาพาฉันไปเลือกรองเท้ามีส้น คู่หนึ่ง 299 บาท... (ในตอนที่เดินอยู่นั้น คนมองเยอะมาก และฉันก็อายมากด้วย)

และเขาก็เลือกชุดราตรีสั้น สีดำ มาสองชุด บอกให้ฉันลอง แล้วเดินออกมาให้เขาดู

ฉันก็ทำตาม... (ก็ไม่รู้ว่าทำใมค่ะ แต่ฉันไม่กล้าปฏิเสธ และรู้สึกอายที่สาวๆ แถวนั้นมองเราสองคนและยิ้มๆ ตลอดเวลาเลย ฉันจึงอยากจะออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด)

เมื่อลองชุดแล้ว..ก็เดินออกมาให้เขาดู...เด็กในร้านชมว่า สวยมากค่ะพี่

เป็นชุด สีดำคอเว้า และคล้องคอ... เปิดไหล่

ชุดที่สอง เป็นชุดสีดำ กระโปรงเข้ารูป เป็นแขนสายเดียว ที่รัดหน้าอกและลำตัวได้กำลังดี

น้องก็ชมว่า... ชุดนี้สวยกว่าค่ะพี่..เข้ารูปพอดีเลย พี่หุ่นดีมากค่ะ

เขาบอกว่า เอาสองชุดนะ  แต่ให้ใส่ชุดนี้เลยในตอนนี้และ รองเท้าด้วย เราจะไปชุดนี้กัน

และเอาก็หันไปจ่ายเงิน

ฉันบอกเขาว่า เอาแค่ชุดเดียวพอค่ะ เพราะแค่ใส่ในวันนี้เท่านั้นเอง...

เขาก็ยิ้มๆ ไม่พูด แต่จ่ายตังค์ให้เด็กไป

.......................................................................................